Ze houdt nonchalant een paal vast. Haar turkoois shawl rond haar hals is de enige kleur in haar beige verschijning. Haar stoïcijns stijf uiterlijk lijkt al even frigide als een ijspegel. Ze dagdroomt. Of luistert ze naar de muziek uit de oordopjes van haar ipod? Dreigt ze haar huis ontnomen te worden door de crisis? Is ze op weg naar haar ontslag of toch alleen maar naar huis, waar ze zal ontdooien onder de warmte van haar geliefde? Het zijn slechts tien van de miljarden mensen die de aarde onverstoord door het universum sleurt. Allen aan  hun lot overgelaten. Ze bekijken het maar. Niemand in de ruimte die zich bekommert om hun lot. Niemand die het iets kan schelen wat zich op die blauwe planeet afspeelt. Miljarden mensen, door God en alleman verlaten, suizen door de ruimte. Op elkaar aangewezen proberen ze er het beste van te maken: de ijspegel, de grijze muis, de verliefden.... Blaise Pascal verwoordde het in de 18e eeuw aldus. “...Wanneer ik heel het zwijgende heelal aanschouw en zie hoe de mens zonder inzicht als een verdoolde in deze uithoek van het universum aan zichzelf is overgelaten, zonder te weten wie hem daar heeft neergezet, wat hij er komt doen, wat er van hem zal worden als hij sterft, zonder in staat te zijn maar iets te weten, dan bevangt me een gevoel van ontzetting en het verbaast mij dat men niet vertwijfeld raakt door zo'n ellendige toestand...”.