24 maart 2015

Ik zie ze weer die mannen in hun blauwe hesjes. Toen maanden ze ons op een koude januaridag van 2007 weg uit een drassig maisveld. Nu staan ze wat rond te lummelen op een hoge Franse Alpenweide. Honderdvijftig stakkers hebben Düsseldorf niet gehaald. Wat van hen overblijft ligt onbereikbaar verspreid ergens tussen onherbergzame rotsen en ravijnen. De radio en verrekijk laven zich aan het nieuws. Ik denk, zou dat ook zo geweest zijn als vijftig stakkers in Pau in een maisveld waren beland, dood op een akker in de rookpluimen van een smeulend vliegtuigkarkas. Het waren overwegend Fransen, maar er waren ook twee Engelsen aan boord, en een Duitser, ook een Griek en een Belg. Hoe lang zou het geduurd hebben vooraleer men wist dat die Belg eigenlijk een Nederbelg was? Zou mijn gezin dan spoorslags naar Pau afgereisd zijn? Of werden ze opgevangen in Paris CDG? Ik moet er niet aan denken, niet aan de panische angst die hen zou drijven tot pure wanhoop en radeloosheid. Waren er ooggetuigen? Wat was er precies gebeurd? Kunnen we hem zien? Je suis desolé madame, son corps n'est pas encore disponible, mais votre marie n'a pas souffert. Hoe zou iemand dat nu kunnen weten, hoe iemand zich voelt op weg naar een gewisse dood. Je zou voor minder het blauwe hesje een klap geven. De achtergebleven collega's in Pau schudden meewarig hun hoofd. De vijf die ze zo vrolijk hadden uitgezwaaid met 'see you soon' zijn op een koude ochtend in het harnas gesneuveld op een mistroostige akker en liggen als arme stakkers naast een verkoolde karkas. Alleen een eenzaam bermbloemetje herinnert nog aan hun onfortuinlijke reis. Tja, het had niet veel gescheeld of zo was het gegaan.