Gehoord op 24 maart 2019

My goodness, welke apocalyptische aardbevingsgeluiden kwamen zo ineens op me af. Elf koperblazers, een organist, een pianist en een percussionist, in 2004 bedacht door Johann Johannsson, een IJslandse moderne componist die veel te vroeg gestorven is. Ik had er nog nooit van gehoord, totdat Klara met een stukje uit het minimalistische concert Virdulegu Forsetar aankwam. Een eindeloos diep largo zoals de aarde moet geklonken hebben bij het omhoog stuwen van de Himalaya, de Andes en andere bergketens, het doffe geluid van botsende tektonische platen en kolkende lavastromen. Ik bleef versteend luisteren, bijna twee uur lang. Melancholia op ramkoers met onze aarde moet ook zo geklonken hebben op haar weg naar de vernietiging van de grootste beesten ooit op onze planeet, waarna sonoor gerochel weerklonk uit hun lange halzen, krimpend van het zeer uit hun verschroeide huiden en verbrandde longen. En daarna, daarna werd het stil, dezelfde stilte van toen mijn losgeslagen vliegtuigromp onbeweeglijk stil in een veld was beland, haar wielen afgerukt, haar vleugeltippen afgevijld. Een stilte die niemand buiten mijn medepassagiers immer zal beleven. Alweer klinkt het mayday, mayday, we missen Virdulegu Forsetar, prestigieuze presidenten. Presidenten die hun volk kunnen inspireren, visioeneren, samenbinden. Morgen is het de 62ste verjaardag van de EEG, voorloper van de EU. Toen waren ze er nog de Virdulegu Forsetar, presidenten die hun nek uitstaken, het beste voor hun burgers beoogden. Burgers die nog steeds geplaagd werden door de herinneringen aan die afschuwelijke oorlog. Zij hebben het meegemaakt. Alleen zij wisten wat het was om bezet te zijn, een tekort te hebben aan alles en nog wat, dierbaren te verliezen onder bommenregens, hun vrijheid te moeten bevechten. Goddomme, welke apocalyptische gebeurtenis zal ons tot bezinning brengen?