April 2013, NT Gent

de luidruchtige nachtmerrie van Tsjechov

Er wordt geschreeuwd, gevloekt, getierd, gezoend, gezweet, geboerd, gespuugd, borsten betast en geknuffeld. Een onwerkelijke werkelijkheid wordt vanaf het podium weggeslingerd in de ruimte van het volle NTG theater. Luk Perceval confronteert zijn publiek met het onleefbare leven, met de potsierlijke intrige van een ontwrichte familie waarbij een krolse Platonov hun jaarlijkse feestje bederft. De werkelijkheid op het podium is zo onwerkelijk dat het mij niet raakt. Het staat te ver van mijn werkelijkheid. Ik herken het niet. Met de beste wil van de wereld kan ik er geen touw aan vastknopen. De flarden Vlaams zijn onverstaanbaar. Wat moet ik met een soort statisch ballet van levende standbeelden in allerhande vreemde poses? De ene met zijn twee handen in zijn broek, de andere met zijn hand in zijn gulp. En dan die belachelijke zwarte haarknijper die ineens in de satijnen vleeskleurige jurk van Anna Petrovna zat ter hoogte van haar kruis? Ik dacht eerst dat ze in haar broek gedaan had. Moest dat haar toef voorstellen? Gelukkig was de ondersteunende live muziek met piano en gezang grandioos. De man haalde alles uit de kast. Percussie op het pianomeubel, getokkel aan de snaren, langgerekte duistere tonen afgewisseld met een snerpend hoog nasaal geluid. Heerlijk. Tijdens de gehele voorstelling was hij in de weer op zijn instrument dat diagonaal op een rail langzaam over het toneel voortgetrokken werd. Mijn applaus was voor hem.