een dood vuurtje

Het was toch een beetje een rare dag vandaag. Je verwacht activiteit op de mail en op twitter maar het bleef de gehele dag stil. Ik had nochtans enkele voor zichzelf sprekende foto's op twitter geplaatst: de camion, het landingsgestel, het fokkertje in de weide. Maar het bleef stil. Geen van mijn volgers die een teken van leven gaf. Het is ongemeen stil. Ook mijn vijf collega's die meereisden laten niets van zich horen. En toch kan ik niet geloven dat deze dag ongemerkt voorbijgegaan is aan de vijftig passagiers van de rampvlucht zes jaar geleden. Allen zullen ze wel eventjes stil gestaan hebben bij het fatale moment dat het toestel ineens begon te tollen, de smak op de grond maakte, de dollemansrit waarbij we een camion aanreden, de glijpartij in het maisveld totdat het stil werd. En toch is na die dag elk zijn of haar weg gegaan. Nimmer hebben de vijftig mensen elkaar ooit weer ontmoet. Gebrek aan initiatief, ook van mijn kant? Geen behoefte? Eigenlijk zou het wel mooi zijn. Met zijn vijftigen weer naar de plek des onheils gaan. Nog een keer door het veld lopen. Napraten bij een lekkere maaltijd, een soort groepstherapie. Ik zal wel niet de enige zijn die hieraan denkt, maar het komt er gewoon niet van.

En alsof de duivel ermee speelt zit ik nog te kijken naar een crash landing dwars over een autoweg opgenomen vanuit een auto ergens in Rusland.