Oostende, 12 april 2014

Ik hoest als een rochelende mosselkar die op een druilige vrijdag met haar klikklakkend geratel haar knokige zwarte koopwaar luidkeels aanprijst aan de zich uitslovende huisvrouwen die van achter hun voordeuren opduiken uit hun duistere spelonken terwijl hun afgematte mannen hun eerste weekloon laveloos verbrassen aan wit schuimend bier vooraleer ze de hen voorgeschotelde glibberige schelpdieren met hun benevelde handen gulzig naar binnen slokken. Je ziet ze niet meer die mossel- en groentekarren voortgetrokken door graatmagere Duitse schapers, die in ademnood hijgend naar lucht happen, hun tong slap wiebelend uit hun dampende keel. Nee, heden ten dage gebeurt juist het omgekeerde. Zielige lieden trekken hun lusteloze en verwende beestjes voort in onnozele hondenkarretjes als gecamoufleerde rollators voor hun wankel lichaam. Telkens als ik ze op straat of op de dijk tegenkom laverend tussen de om hen heen slingerende karretjes dan bekruipt me een onverklaarbaar medelijden voor het vermenselijkt diertje en nog meer voor zijn verdierlijkt troetelbaasje. Zo ook omhullen de draaiorgel-, gitaar- en fluitspeler op de dijk me met een wee gevoel van verlatenheid, zelfs tot irritatie voor hun gebrek aan respect voor het ruisen van de zee. Dan dringt zich het melancholische beeld op van de eenzame orgeldraaier en de haastige voorbijganger, elkaar negerend in de bevroren muziek. Totdat een zacht ritmisch geluid op mijn golvende gedachten meevaart, daarna aanzwelt tot de basso continuo van ingebeelde obusinslagen die zich bij het naderen ontbinden in klanken van saxofoongeluiden en trommelslagen. Met hun spierwitte maskers en uniform grijze kleding zijn deze drie knapen geen gewone straatspelers. Elke beweging hebben ze ingestudeerd, elk pasje, elke hoofdbeweging, elk deuntje is eindeloos gerepeteerd. Nu zoeken deze gezichtsloze geheimzinnige muzikanten de vluchtige erkenning van hun kunnen door toevallige anonieme passanten, die het parasiterend beslag op hun vrijgevigheid voor lief nemen. Filmpjes en foto's leggen dit ongewone schouwspel vast voor de eeuwigheid op Internet. Achter mij vervaagt het ritmisch geluid dat gestaag de vaart op mijn golvende gedachten verlaat.