Vanaf het moderne Ayers Rock resort was het maar een klein halfuurtje rijden naar de rode Ayers Rock monoliet. We waren ruim op tijd voor zonsondergang vertrokken om ons te verzekeren van een mooi plaatsje voor onze auto op een van de vista points speciaal ingericht voor automobilisten. Op die plek in the middle of nowhere voelden we ons meteen thuis. Een luidruchtig Nederlands gezin liep af en aan langs de auto's die met hun neus tegen de stoeprand geparkeerd stonden. De zon liet zich door hen niet opjagen om de monoliet in vuur en vlam te zetten. Ondertussen waren stoere mannen driftig in de weer om hun camera's op hun hun tripods te monteren voor een timelapse opname van het kleurenspektakel. Ook de vader van het luidruchtige gezin was druk bezig om de goede stand te vinden voor zijn camera. Hoe groot was de consternatie toen hij ineens achterwaarts lopend kijkend door zijn camera pardoes op de rand van de stoep zijn evenwicht verloor en ongelukkig op de motorkap van onze huurauto viel. Ineens had het gezin zich als een team chirurgen rond een dode op de operatietafel perplex verzameld rond de flinke deuk in onze auto. Van de weerwil hield ik me koest en bekeek vanaf een afstand het schouwspel dat ook de aandacht trok van andere toeristen. Vader mankeerde niks en de camera was nog heel waarop de familie schichtig om zich heen kijkend besloot om het hazenpad te kiezen. Dit was mijn moment om op hen af te stappen. 'Mijnheer, mijnheer,' riep ik, 'mijnheer. Dit was toevallig mijn auto waarop je gevallen bent.' De man wist niet wat hem overkwam. Had hij het goed gehoord? Ja, hij had het goed gehoord. 'Tja, zullen we maar onze gegevens uitwisselen,' vroeg ik hem. De familie bleek helemaal vanuit Zeeland op vakantie te zijn in Australië. Na zich duizend maal geëxcuseerd te hebben voor dit voorval stelde hij ons gerust dat hij de schade op zijn verzekering zou verhalen. We namen vriendelijk afscheid en maakten ons op voor het lichtspektakel dat nu op elk moment kon beginnen.