Dat hommels er lustig op los kunnen zoemen dat weten we allemaal, tenminste wie nu en dan zijn oren bij de bloemetjes te luisteren legt. Op sommige warme dagen lijkt het wel alsof een heel orkest bezig is. Vanmiddag zat een koolmees driftig de randen van het gat in de nestkast boven me uit te kappen. Lui liggend in mijn dekstoel op deze zomerse tweede lentedag las ik de Middeleeuwse Zomer van Gregor Dijkhuis, een dikke pil over de eerste drie eeuwen van het tweede millennium na Christus. Blijkt dat de middeleeuwse zomers toen ook uitzonderlijk warm waren. Ik ben bijlange niet klaar met dit werk. Mijn oortjes stonden afgestemd op Klara, een van mijn favoriete klassieke zenders. Niet al te hard, want het geklop van de koolmees op de nestkast overstemde moeiteloos het Klara geluid. Wat een perfecte klankkast bleek die nestkast te zijn. De 5e suite voor een chromatische hommel stond op het programma. Niet een stuk dat het geluid van een hommel nadoet zoals Korsakov heeft bedacht, maar een muziekstuk geschreven door de hommelartiest Michel Terlinck, tevens vervaardiger van dit snaarinstrument. Voor mij een totaal onbekend instrument wat in mijn beleving nog het meeste lijkt op een citer. Het blijkt van oorsprong een volks muziekinstrument te zijn dat zeer populair was in Vlaanderen en delen van Europa. Of het nu uit de 5e suite kwam of een ander deel van de pas uitgekomen CD Analogia weet ik niet meer, maar ik hoorde twee hommelinstrumenten, waarvan een met achttien snaren samen met wat percussie. Maar wie schetst mijn verbazing, ook de koolmees deed met zijn ritmisch geklop op de klankkast zijn best. Ik stond paf. Hoorde ik het goed? Was dit het geluid van de koolmees of kwam het van een percussie woodblock of beide? Kwam het zowel uit mijn oortjes als uit de boom waar ik onder lag? Ik spitste mijn oren. Ja, de koolmees blies zijn partij mee. De combinatie klonk verbluffend perfect. Zou ik werkelijk de enige geweest zijn die dit stuk op deze manier mocht horen? Een compositie voor koolmees en hommel!