Niet zomaar een dag, maar een perfecte dag. Nee, ik bedoel niet een bijzondere dag, want daar zijn er voldoende van in een mensenleven. Nee, ik bedoel een perfecte dag. Lou Reed zong er over en Peter Vandermeersch van de NRC beweerde dat perfecte dagen zeer uitzonderlijk waren, misschien zelfs een rariteit. Meteen dacht ik aan de x*356 dagen van mijn bestaan. Waar zitten mijn perfecte dagen? Zijn die er ooit geweest? Ik doorzocht de grabbelton van mijn geheugen. De dagen vlogen als papiersnippers door de lucht om me heen. Geen enkele snipper die opviel. Geen nood aan bijzondere dagen, maar niet één die perfect was. Zijn ze dus werkelijk een rariteit? Eentje of hooguit twee in een heel mensenleven? Ik zoek verwoed verder in de grabbelton totdat de laatste snipper uit de lucht is neergedwarreld. Geen perfect day te vinden. Ik denk, Hóka-héy! Maak van elke dag een perfecte dag zoals Hirayama deed in Tokio (2023). Al is het maar om te kunnen sterven zonder dingen die je nog wilde doen, zonder smart, zonder pijn of spijt, zonder droefenis. Eens moet je dag een echte perfecte dag zijn al is het de dag waarop je de laatste adem uitblaast.