Dat zeggen ze alsof dit niet het lot is van vrijwel ieder van ons, alsof dit niet iedereen te wachten staat vanaf zijn geboorte, op de aarde vertoeven zonder dat zijn aanwezigheid ook maar de minste verandering teweegbrengt, alsof we allemaal alleen versiering zijn, figuranten in een drama of roerloze achtergrondgestalten op een schilderij, een niet te onderscheiden massa die gemist kan worden en overbodig is, allemaal verwisselbaar en onzichtbaar, allemaal niemand zijn. De uitzonderingen zijn zo zeldzaam dat je zou kunnen zeggen dat ze niet meetellen, en zelfs van hen blijft na korte tijd geen spoor over, een eeuw of tien jaar: de meesten worden gelijk aan hen die er nooit toe deden en het is alsof geen van hen ooit heeft bestaan, of wellicht als een sprietje gras, een stofje, een leven, een oorlog, een vlokje as, een vleugje wind. Zelfs oorlogen worden vergeten zodra het slagveld is schoongemaakt.

Uit Berta Isla van Javier Marias