Van Sevilla naar Granada via binnenwegen is geen sinecure. De hoge Giralda minaret wil maar niet verdwijnen uit mijn achteruitkijkspiegel. Ook van die toren konden de katholieken niet afblijven. Ze plaatsten er pontificaal een klokkentoren op. Een minaret als klokkentoren van de grootste gotische kerk op aarde levert een wonderbaarlijk gezicht, waarnaar je blijft kijken zoals naar de overdadige Moorse bouwkunst van het Alcazar Real. Soms is het teveel en kunnen je pupillen al die verfijnde schoonheid niet meer aan.

Rijen verkeersdrempels als wasborden schudden ons dooreen. Dorpen van niks grossieren in rotondes voor onbenullige kruisingen zonder verkeer. De V70 gromt als een steigerend paard dat aan de teugels ingehouden wordt voor elke drempel en het zoveelste stoplicht op rood voor niks. Twee uur later zijn we nog steeds in de greep van Sevilla, dat ons maar niet wil loslaten. Mijn madam van de navigatie ziet het ook niet meer zitten. Ik draai gefrustreerd de snelweg op. Nog 190 km met de cruise control op 100. Ik laat 180 paarden ongehinderd hun werk doen. In de verte doemen de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada op terwijl we in de hitte van 30 graden zoeven langs frisse sinaasappelboomgaarden en glooiende velden met gele zonnebloemen die ons met grote cyclopenogen aankijken.