Oostende, 2 september 2011

Verlangen is de grote kracht dat je wegtrekt van de innerlijke vrede (J.J. Rousseau)

De zon staat hoog in het zwerk. De wereld is nog onbezorgd over de verre paarsige planeet Melancholia die net aan de horizon verschenen is en de aarde dreigt te verzengen. Twee bewegingsloze gestaltes zitten op een bankje en turen in de verte. Het onophoudelijk geruis van het verkeer achter hun rug horen ze niet. De bloemenhorloge vóór hen tikt de seconden weg. Alhoewel ze man en vrouw lijken te zijn zien ze eruit als een eeneiige tweeling. De tijd heeft hun lichamen geboetseerd tot dezelfde vormen. Ze voelen hetzelfde, hebben op hetzelfde moment honger, sluiten op hetzelfde moment de dag af. Het lijkt wel alsof hun hersenen samengesmolten zijn, draadloos verbonden zijn. De pijn van de ene is de pijn van de ander. De vreugde van de ene is de vreugde van de ander. Het verdriet van de ene is ook het verdriet van de ander. Twee individuen zijn door de tand des tijds een twee-eenheid geworden. De grote wereldstormen gaan aan ze voorbij. De ophef over Melancholia laat ze koud. Ze hoeven niets meer, moeten niets meer. Er is geen verlangen meer dat hen wegrukt uit hun innerlijke rust. Zonder woorden begrijpen ze elkaar. Alsof een onzichtbaar teken gegeven is dat alleen zij begrijpen, strekken ze tegelijkertijd hun stramme ledematen en lopen met synchrone passen gearmd weg. Ik ga zitten op de lege plek die ze achtergelaten hebben. Het voorbijrazend verkeer achter me hindert me. De bloemenhorloge zegt dat het al laat geworden is. Ik zoek de innerlijke rust van de twee bewegingsloze gestalten die er eerder zaten. Tevergeefs, want mijn innerlijke rust wordt steeds weer verstoord door verlangens die omslaan in frustraties. Hoe kan je nu verlangen naar de 'peace of mind' zonder door ditzelfde verlangen er juist van afgetrokken te worden? Zou planeet Melancholia met de vernietiging van de totale mensheid het antwoord zijn? Het was een prachtige film gisteren in La Lumière te Brugge.