Het was een zonnige dag. Aangekomen bij de Kennedy tunnel was de weg vervangen door een splinternieuw fel licht reflecterend aluminium tunnelbreed zweeftapijt. Geen jachtige auto's meer die door de tunnel denderen. In de plaats daarvan werden alle bestuurders en passagiers in een rustig tempo op het zweeftapijt naar de overkant gebracht. Eenmaal daar realiseerde men zich dat ze zonder auto gestrand waren en niet verder konden. Hoe kwam hun auto nu aan de overkant? Ja, dat was een klein probleem dat de ontwikkelaars van het tapijt nog moesten oplossen. Overijverige rijkswachters aan de overkant zagen met hun bonnenboekje in de aanslag hun kans schoon om ieder die aankwam naar de autopapieren en paspoorten te vragen. Die moet je immers bij je hebben. Gelukkig was ik zo alert geweest om mijn papieren uit de auto mee te nemen. De chaos van gestrande reizigers werd allengs groter. Er werd gevochten, zelfs geschoten. Ik vluchtte naar de bovenste verdieping van een imposant glazen gebouw en redde alzo het vege lijf.....

Het uitrolbare zebrapad van aan elkaar gestikte banen van witte en zwarte stof dat Jan de Loper in de Zoete Mond van Thomas Rozenboom onder groot jolijt van omstanders over straat uitrolde om dan als de auto's stopten pontificaal de weg over te steken, was in mijn droom tot een aluminium zweeftapijt in de Kennedy tunnel geworden.