Van asfaltweg tot een dirt road door een naaldbomenbos. Van dirt road tot een smal hobbelig boswegeltje. De GPS blijft haar opdrachten geven. Mijn GPS-madam zal wel weten waar we moeten zijn, al rijden we in het hoge noorden. We passeren een openstaande roestige slagboom, het enige teken van leven in de wijde omtrek. Even later zie ik een rode stippellijn op het scherm. De Russische grens komt verraderlijk dichterbij. We rijden recht in een puntige fuik. Keren is geen optie. U heeft uw bestemming bereikt, de routebegeleiding is beëindigd, zegt de GPS-madam. Daar staan we dan in the middle of nowhere op een paar kilometer van de Russische grenswachters die klaar staan om hun prooi te grijpen, twee bejaarden in een onder het stof liggende V70. De weg vooruit is de enige optie. De GPS-madam schraapt haar keel voor haar groet, welkom in Rusland. Mijn echtgenote gaat over in de overlevingsmode. Heb je nog genoeg benzine? Ben je niet te moe? Wil je wat water? De meertjes ogen ineens niet meer zo vriendelijk. Het karrenspoor is onze vijand. Doet de radio het nog? Ik heb geen bereik meer. De sporen liggen diep. Het gras ertussen hoor ik tegen de bodemplaat slepen. De GPS-madam doet alsof haar neus bloedt en is zich van geen kwaad bewust, die domme trut. Eindelijk zie ik een minuscuul klein gaatje om te keren. De motor huilt. De wielen spinnen, maar krijgen toch grip. Ik kies 'terugweg' op de GPS. De kilometers dirt road slinken tergend langzaam. Finland is niet om te spotten. Proviand, slaapzakken kunnen wel eens goed van pas komen in de rimboe.