Niet op mijn bek gevallen

 

Wat hebben we gelopen in Barcelona! Naar het Picasso museum, het Miro museum hoog op de heuvel met uitzicht over de stad, het World Trade Center aan de haven waar cruiseschepen hun lading uitkotsen. Gegeten op de Plaça Reial die eigenlijk nep is, lunchen op de hoogste verdieping van de El Corte Ingles en op het beschutte binnenterrasje van Faborit, een coffee shop and chocolate store in het Casa Amatier aan de Avenida Passeig Garcia, een dubbel lint van mondaine winkels en hotels, je komt gewoon niet meer uit je stoel bij Faborit ... het is de looproute van de gemiddelde toerist. Soms zochten we het dichter bij huis in onze straat zoals bij Lateral Consell. Tussen alle rommelwinkels in de Carrer de la Princesa vallen we op het piepklein maskerwinkeltje Arlequi Mascares. Uiteraard wilde de harlekijn er eentje passen, het werd de pestkop, niet iets wat bij mij past maar toch. En zo geraakten we aan de praat. Dat de maskers met de hand gemaakt worden met papier maché naar echte modellen, dat de Vlaamse schilder James Ensor ook maskers verzamelde en dat tijdens zijn herdenkingstentoonstelling een hele berg maskers opgestapeld lagen bij de ingang van het museum. Het spijt me alle haren uit mijn kalende hoofd dat ik geen harlekijn masker heb gekocht. Aan de muur van de werkkamer van een harlekijn zou zo'n masker niet hebben misstaan.