Na een rit van zo'n driehonderd kilometer vanuit het Ayers Rock resort door een desolaat roestig landschap zonder enige afslag over de A4 en daarna over de eindeloze Stuart highway maken we een pit-, plas-, tank- en eetstop bij het Kulgera Roadhouse, net zoals we deden bij de Stuarts Well een paar dagen daarvoor tijdens onze heenreis. De locatie was door god en alleman verlaten in de woestijn wat me deed terugdenken aan Stove Pipe Wells Village in Death Valley. Soms zagen we nog van die oranje monolieten aan de horizon opdoemen, die het kennelijk moesten afleggen tegen Ayers Rock. Vanaf Kulgera is het slechts een tweehonderdtal kilometer naar Alice Springs in hartje Australië. Loodzware road trains inhalen met hun immense bullbars voor de motorkap was steeds opnieuw een ervaring en een uitdaging. Sommige trokken drie aanhangers maar de echte mannen trokken er tot vijf aan toe. Op een tweebaansweg kon je het helemaal vergeten om die logge gevaartes in te halen. Ook terreinwagens die vaker gravel roads onder de wielen kregen dan gladde asfaltwegen droegen dergelijke bullbars met verstralers en een snorkel voor het luchtfilter, tegen de stofwolken van de tegenliggers. Het was geen overbodige luxe zoals wij later zelf ontdekten op de gravel roads in Kakadu. Alhoewel het lunchtijd was viel de drukte mee. Lunchen is voor de mannen met tijd en niet voor diegene die vanavond vijf- of zeshonderd kilometer verderop moeten zijn. Met een zee van tijd installeren we ons aan een tafeltje bij het raam. Ik ga voor een broodje kip. Mijn echtgenote aarzelt over zo'n broodje in een achteraf roadhouse en doet het niet. Toch neemt ze een proevertje van mijn kip en guess what? Dit smaakte naar de kip van haar oma. Zo lekker had ze het sinds heugenis niet meer geproefd. Ik doe nog een beet in de kip om die smaak van haar oma te proeven.