Drowning by numbers

Getallen, getallen en nog eens getallen, veel getallen …. . Tientallen, honderden, duizenden, tienduizenden, …. , oneindig veel getallen. Het steeg boven ons hoofd. We verdronken erin. Peuter daar maar eens de verborgen informatie uit, een waar monnikenwerk. Het kostte mij en mijn collega's vele jaren hoofdbrekens. Eerst spraken we met een zekere eerbied over dataverwerking. Geen brute kracht of geweld van de krachteloze computers kwam eraan te pas. Met zachtheid openden ze hun schelp. Daarna kwam number crunching. Getallen dienden gekraakt te worden. Je hoorde hun geraamte kraken onder de loeiende ventilatoren van de rekentuigen. In mijn jonge jaren heb ik ooit geschreven dat ze gemarteld moesten worden totdat ze gingen bekennen, 'torture the data until they confess.' Nu hebben ze de mond vol van big data, zó big dat ze niet eens meer passen in de huidige CPU's. Martelen helpt niet meer. Vertrouwde martelwerktuigen kunnen in de prullenbak. Clustering, patroonherkenning, alles moet op de schop. Dat had ik best nog eens willen meemaken.

Drowning by numbers. Ondergedompeld door getallen. Drie vrouwen. Een grootmoeder, dochter en nicht verdrinken achtereenvolgens hun echtgenoten. Het inspireerde Michael Nyman tot een prachtig stukje filmmuziek Drowning by Numbers. Het Concertgebouw ging tijdens het nieuwjaarsconcert 2016 helemaal uit haar dak voor de opwindende vertolking door het NBE (Nederlands Blazers Ensemble), die me mijn ontstoken longen eventjes deed vergeten. De dag nadien bekeek ik het concert opnieuw. Wat een feest. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Wat jammer dat ik daar niet bij was.