Daar zat ik dan met ontbloot bovenlijf. Een teken van herkenning kruiste onze blikken. Was het verbeelding? Twee dagen daarvoor had ik eventjes een spanning bij haar gevoeld bij het uittrekken van mijn jeans wat niet onderdeed voor de tergend langzame ontbloting van het lichaam door een stripteaseuse. Had ik niet onwillekeurig haar keurende blik naar beneden zien afglijden als toeschouwster van een strip act? Met zachte hand plakte ze op mijn koele lijf twee sensoren gelijnd aan een halter aan de rechter bovenkant die ik vierentwintig uur met me mee zou dragen. Activiteiten diende ik nauwgezet bij te houden in een schriftje. Tja ...., een schriftje? Ze zou eens moeten weten. Ooit was een man in het nieuws gekomen die een hartaanval gekregen had bij overspel. Over het uitsluiten van dit soort fratsen had ze niet gerept. Toch kan het hartritme hierdoor danig in de war geraken, zou ik denken. Mooi dagboekje kon dit worden als de sensoren in de overdrive geraken en het doosje loslaat van je borst. Je kunt het er gewoon weer opplakken had ze gezegd. Aan de achterkant van het dagboekje staat een tekening hoe het moet. Blijkbaar waren ze voorzien op alle eventualiteiten. Wat blijkt nu? Midden in de nacht slaan mijn sensoren op hol. Was het een droom die ik onmiddellijk weer vergeten was? Een droom over een stripteaseuse, een keurende blik naar beneden? Wat als ik niets opschrijf? Ik hoor het haar vragen. Meneer, de halter is midden in de nacht op hol geslagen, enig idee waardoor dit komt? Tja? Moet ik dan waarheidsgetrouw antwoorden omdat ik over je gedroomd heb of simpelweg zeggen, tja mevrouw, dromen zijn bedrog.