Zielen in de verdrukking

Zielen zonder lichamen hebben geen leven. Ze hebben er een hard hoofd in ooit nog de beschutting te zullen vinden van een heerlijk lichaam dat hen zal koesteren totdat het zielloos neerzijgt. En gelijk hebben ze. Welke ziel die zichzelf respecteert wil nog levenslang toeven in een lichaam dat van haar niets wil weten, het zonder haar wel kan stellen, haar negeert, zelfs zegt dat ze niet bestaat, maar wel theelichtjes ontsteekt op de plaats waar lichamen verwrongen zijn tot schroot. Zielen zijn in de verdrukking, moeten vechten voor hun bestaan.

Op Allerzielen trekken verstilde gestalten massaal naar de rottende lijven van hun doden, de overgebleven knoken of urnen waaruit de ziel op het nippertje is ontsnapt aan een onverdiend hellevuur. Zelfs een rustig ontpoppen uit het karkas van de overledene is de ziel niet meer gegund. Om te griezelen. De dood is vertier geworden. Allerzielen is Halloween, een griezelfeest. Pietje de dood waart rond tussen de spinnenwebben in de deuropeningen van donkere spelonken. Gezamenlijk griezelen ze om hun eigen rottigheid waarheen ze ooit zullen terugkeren om nimmer rechtsomkeer te maken, een fataal einde. Er is slechts een richting, de weg naar het zwarte gat, tenzij hun lijk zich als een vlinder zal ontpoppen tot een ziel voor een volgende nog onbekend lot. Een nieuw leven uit een afgestorven rups die niet sterven wilde, onbekend als ze was met het volgende leven als een sierlijk vliegende kleurrijke vlinder.