Je zag ze vaker dan nu overal toeren, in de stad, buiten de stad, op het platteland, in de bossen, langs fier staande en lui liggende huizen, zwoegend gebogen over hun fietsen bepakt en bezakt, grijze koppen hijgend als snuivende paarden. Nauwelijks kregen ze hun stramme benen rond, tong uit de mond, lucht happend als vissen buiten adem, bergop, bergaf, wind mee, wind tegen. En dan ineens, zoef, daar kwamen ze aan in vol ornaat, de gestroomlijnde mamil's in lange kleurrijke slierten, middle-aged-man-in-lycra, op volle snelheid, de snot uit hun neus blazend. Uit de weg, uit de weg riepen ze naar de zwetende oudjes die niet wisten hoe snel ze aan de kant moesten voor de hogesnelheidstrein van ruisende spaken en tandwielen. De schrik van de fietssnelweg. Ze zouden die oudjes moeten verbieden onze paden te kruisen. De snelweg is ons domein, voor ons, de kings of the road. Althans dat vinden de snelheidsduivels met rondborstige buiken en kalende hoofden. Maar tijden veranderen over de jaren zoals seizoenen over de maanden.

Terwijl mamil's kreunend tegen een steile helling opboksen, het zweet uit hun oksels en liezen persen, hun kuiten en pezen samentrekken tot kolossale strengen vlees, komt ineens het grijze geweld aan op hun blitse e-bikes, toeterend en bellend. Uit de weg, uit de weg, hier komen wij, gezwind en wel op onze bikes, iedereen en alles uit het wiel rijdend. Geen gehijg, geen gezweet, lekker keuvelen over en weer. De mamil's hebben het nakijken, proberen hun pas te versnellen, spugen de grond vol klodders frustratie. Tevergeefs. Ze delven het onderspit tegen al dat moderne geweld. Opgevoerde fietsen horen niet op de fietssnelweg maar op straat. Jullie moeten een helm op jullie grijze kop! foeteren ze. Zowaar, er is een voorstel in de maak.

Was dit de beste aprilgrap van het jaar of zal de mamil alsnog als overwinnaar over de eindstreep komen?