De lange zinnen van Rushdie doen me denken aan de Latijnse zinnen van weleer waarvan we de hoofdzin en de bijzinnen moesten vinden en ik prompt meer hoofdzinnen vond dan bijzinnen waarop de meester van achter zijn stapel boeken op zijn pupiter omhoog veerde om me te wijzen op mijn domme kop, waarna hij van achter zijn stapel boeken voor de zoveelste keer zijn schof (lade) opentrok, maar deze keer veel te hard, waardoor deze onder een groot kabaal op de grond viel zodat alle leerlingen uit hun slaap gewekt werden terwijl van onder het pupiter een plas water verscheen dat geen water was maar de oorzaak van zijn ronde buik, waaronder zijn broekriem niet kon verhinderen dat telkens bij het bukken voor een zeupe (slok) aan de fles zijn bilspleet uit zijn broek boven het pupiter stak, waardoor de klas onder de grootste hilariteit de hoofdzin al lang vergeten was.