Laren, 27 juni 2016

We zitten op een bankje, mijn kleindochter van elf Isa en ik, onder het feestelijk klokkengeluid van de basiliek van Laren. De regen dreigt met bakken tegelijk uit de hemel te vallen terwijl de mensen reikhalzend uitkijken naar de Sint-Jansprocessie die van onder de triomfboog plechtig tevoorschijn zal komen. Haar jongste zus staat met haar oma ongeduldig tegen het dranghek aangedrukt. Haar vader tuurt in de verte. De oudste houdt de processie voor gezien en is teruggelopen naar huis. Processies kunnen aankomende pubers niet echt bekoren.

Het is best gezellig met zijn tweetjes op dat bankje onder een enorme kastanje. Een vette meneer met een short tot over zijn knieën, komt erbij zitten. Wat is een heilige nu eigenlijk, vraag ik zomaar doelend op Sint-Jan. Isa kan het ook niet zo meteen uitleggen zodat ik begin over de hemel waar de heiligen wonen en de hel waar de verdoemden nooit meer uitkomen. 'Is er dan geen tussenweg' vraagt Isa, die een eeuwige verdoemenis toch wel erg onomkeerbaar vindt. 'Oh ja' zeg ik 'er is ook een vagevuur. Dit is zoiets als de hel, maar je zit er dan bijvoorbeeld maar 50 of 100 jaar in en kan dan naar de hemel'. De man in de short glimlacht om zoveel christelijke wijsheid. 'Maar' zeg ik 'als je naar Rome gaat en geld geeft aan de paus dan zorgt hij ervoor dat je bijvoorbeeld 50 jaar korter in het vagevuur moet zitten'. De glimlach van de man in de te lange short wordt alsmaar breder. 'En hoeveel moet je dan aan de paus betalen?' vraagt Isa. Na enige aarzeling zeg ik 'Dat hangt af van het aantal jaren die je wilt afkopen. Voor 50 jaar bijvoorbeeld, denk ik dat je wel 1500 Euro moet betalen'. De man naast ons staat op en zegt 'Geef die 1500 Euro maar aan mij, dan breng ik die naar de paus.' Isa fronst haar voorhoofd. Ze houdt het niet meer.