Stadhuis of gemeentehuis heetten ze vroeger, de stadswinkels van nu. Met een winkel hebben ze weinig van doen, ware het niet dat je ook een nummertje moet trekken zoals bij de bakker of bij de slager. Geen gewoon nummertje, trouwens, maar een nummertje voorafgegaan door een letter, afhankelijk van de waar die je wil kopen. Waarom zou je het simpel houden als het ingewikkeld kan? Een nummertje met een T als je een taart wil en een B voor een brood. En als je beide wil dan moet je twee nummertjes trekken. Want de mevrouw van de taarten kan geen brood snijden en die van het brood kan geen taartjes inpakken.

Ik trek F109 en ga zitten tegenover loket 10 en puzzel wat over die F. Op het scherm verschijnen er ook met een A of een D, zelfs met een Q. Zowat het gehele alfabet komt langs. Ook de mevrouw van loket 10 kan bij het aanlopen van een volgende klant een zweem van nieuwsgierigheid op haar gezicht niet onderdrukken. Ze werkt gestaag door. Na enige tijd lijkt het ineens alsof haar klanten opgedroogd zijn. Niemand die opstaat wanneer ze haar knopje indrukt. Haar nieuwsgierigheid heeft plaats gemaakt voor verwondering, ongerustheid. Haar koopwaar slaat niet meer aan, terwijl haar collega's steeds nieuwe aanloop krijgen.

Ineens verschijnt op het scherm F109 balie 10. Ik veer op. De ongerustheid op het gezicht bij het loket heeft plaats gemaakt voor nieuwsgierigheid. De man met die schoudertas op die stoel rechtover haar loket had ze al opgemerkt.

Met 'ik kom voor een uittreksel uit de burgerlijke stand' steek ik van wal.

'Welk uittreksel bedoel je?' wil ze weten.

Ik kijk verwonderd. Zo'n wedervraag had ik niet verwacht.

'Geboorte, huwelijk...?' dringt ze aan.

Ik kijk nog meer verwonderd.

Enigszins van mijn a propos zeg ik, 'gewoon, een bewijs dat ik hier ingeschreven sta.'

'Een uittreksel uit de gemeentelijke basisadministratie, bedoel je, de GBA?'

'Inderdaad,' beaam ik, blij dat ze het eindelijk begrepen had.

'Waar heb je dat voor nodig?' vervolgt ze. Haar nieuwsgierigheid lijkt onverzadigbaar.

'Verlenging van mijn Belgisch paspoort.' Ik had maar snel Belgisch toegevoegd, want anders zou ze wel geriposteerd hebben dat voor een paspoort helemaal geen uittreksel uit de GBA nodig was.

Ze kijkt enigszins argwanend terwijl ik mijn rijbewijs laat zien.

'Mijn nationaliteit moet erop staan,' voeg ik eraan toe.

'Je kunt ook een internationaal document krijgen, als je dat wilt,' legt ze uit.

Daarvan had ik nog nooit gehoord.

'Doe maar gewoon in het Nederlands,' zeg ik.

'Ze zullen dat inderdaad wel kunnen lezen,' beaamt ze.

'Daar ben ik nog niet zo zeker van,' spreek ik haar tegen. 'Het kan best zijn dat ze alleen maar Frans kunnen lezen, daar op de ambassade.'

'Dan toch maar een internationaal document doen?' probeert ze het nogmaals.

'Nee, laat maar.'

'Even kijken.... BSN nummer..., zal wel niet nodig zijn,' mompelt ze binnensmonds.

'Ik heb er twee,' zeg ik. Niet uit trots, maar omdat het niet evident is welk nummer de ambassade wil hebben.

'Ben jij een bofkont,' grinnikt ze, 'of misschien toch niet, als je op twee plaatsen belasting moet betalen.'

'Inderdaad,' beaam ik in het midden latend of ik het nu wel of niet ben.

'Wil je ook een vermelding van de huwelijkse staat?'

Haar aanbieden van steeds nieuwe koopwaar maakt me achterdochtig.

'Wordt de prijs nu alsmaar hoger?' vraag ik, denkend aan het stukje van Wim Sonneveld over die kapper aan het loket.

'Nee,' lacht ze. 'We zetten erop wat je wilt.'

Ik pak nog eens mijn nummertje uit het bakje en zie de afkorting BS.

'Had ik dan toch het verkeerde nummertje getrokken?' vraag ik.

'Ja, dat had je,' triomfeert ze.

'Wat had ik dan moeten kiezen?'

'Uittreksel GBA,' zegt ze, alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was.

Zo eenvoudig kan het leven zijn, denk ik.

Het uittreksel komt tevoorschijn en ze talmt even vooraleer af te rekenen.

'Moet ik betalen?' vraag ik retorisch.

'Ik zal het niet voor je doen,' antwoordt ze alsof ik dat verwacht had.

'Goede avond,' zeg ik na gedane zaken en vertrek.

'Prettige avond,' glimlacht ze terug.

Lopend door de draaideur kijk ik achterom. Niemand die opveert als ze op haar knopje drukt. Wat een bofkont is ze, flitst door mijn hoofd, dat ik het verkeerde nummertje getrokken had!