Vechten, hechten, onthechten .... Hoe vaak vermelden bidprentjes niet dat iemand dapper gevochten heeft tegen zijn ziekte maar toch de ongelijke strijd verloren heeft. David tegen Goliath, een strijd die zo oneerlijk is als het maar kan zijn, want die wordt steevast verloren. Een andere keer lees je dat God iemand tot zich geroepen heeft. Wat een macabere gedachte dat je geroepen wordt terwijl je dat helemaal niet wilt. Een ander is (vredig) ontslapen wat dit ook moge betekenen. Fortuinlijken overlijden schielijk, maar de meeste overlijden, althans in Vlaanderen, godvruchtig. Die zielenpoten hebben niet eens gestreden, geen ultieme daad van ongehoorzaamheid gesteld aan hun roepende God die ongehoorzame strijders regelrecht naar het vagevuur stuurt. Kennelijk zit er iets onherroepelijks in de dood. Je bent altijd de verliezer. Alleen losers sterven, omdat ze zich niet in leven hebben weten te houden. Jouw dapperheid wordt geprezen als je gevochten hebt zoals een kruisheer betaamt, als je de hel van de doodstrijd hebt doorstaan maar verslagen bent door een tegenstander die sterker bleek. Nimmer wordt geschreven dat iemand zich onthecht heeft van het leven en zich heeft laten gaan. Nee, dit is weggelegd voor martelaren, sukkelaars, de ongelukkigen die heldhaftig in volle onthechting hun sinistere lot afwachten knielend in het zand voor de terrorist die op het punt staat om hun hoofden af te hakken. En zo is de dood, die we collectief verstoppen opgewaardeerd tot middeleeuws ridderlijk heldendom.