Straks verdwijn ik achter de einder om er als een ijsschots langzaam weg te smelten

De velden glinsteren onder een vers pak sneeuw. De locomotief uit Eupen lijkt zo vanuit het hoge Noorden te zijn aangekomen. De oratorianen hebben me naar Leuven geroepen. Mijn dagje vrij doet me deugd. Het doet me denken aan mijn dagelijkse treinritten op en neer naar de margarine en zeepgigant. Het krakend en piepend radiootje van weleer is ingeruild voor de volle klank van mijn iPod. Mijn Kermit is vervangen door een Nokia. Een soort ingehouden weldadig gevoel bekruipt me.

Mijn promotor is overleden. Een na een ontvallen de pioniers van mijn vak uit de jaren zeventig. Hun elan van weleer wordt thans node gemist. De huidige generatie aan het roer heeft de roergangers van toen vergeten. Op de boekenplanken verdwijnen hun werken onder het stof van de vergetelheid. Of erger, ze worden afgevoerd en sterven een gewisse dood. De schrijver die dacht te zullen voortleven in zijn geschriften, komt bedrogen uit. De houdbaarheidsdatum is al lang verlopen. Alleen verse wetenschap wordt nog geconsumeerd. Met hen verdwijnen de dragers van onze geschiedenis, hun verwondering voor het nieuwe 'kunnen', hun 'gemeenschap' van voortrekkers. Alweer is een pionier overleden. Hun groepje raakt uitgedund als een kalende schedel. Met de jaren gaat de afkalving versneld door. Mijn professionele wereld wordt steeds kleiner. Herinneringen van vroeger kunnen niet meer opgehaald worden. Hoe het was om te werken met die imposante computers met een klein hartje. Hoe enorme printers pakken papier uitspuugden tot kladpapier. Onze eerste Europese projecten. De vluchten naar Cambridge met de schuddende Shoebox..... Ooit ben ik ook aan de beurt. Gisteren heb ik mijn hoofdstuk voor een boek gecorrigeerd. Mijn wetenschappelijke pen kan ik opbergen. Ik loop niet juichend over de eindstreep, maar kijk voldaan terug op een boeiende koers. Een koers die me vele, zij het kortstondige vriendschappen heeft gebracht over de gehele wereld. Ik heb geleefd, gewerkt en genoten. Straks verdwijn ik als een ijsschots achter de einder om er langzaam weg te smelten.