Anonieme treurnis

Een jonge slanke moslima ergens in Jemen treurt om haar zwaargewonde zoon. Haar lichaam is bedekt met een alles verhullende zwarte boerka. Slechts een klein wit stipje van haar verborgen gelaat is zichtbaar. Ze draagt witte handschoenen die schril afsteken tegen het zwarte gewaad. Als de piëta van Michelangelo omklemt ze het naakte lichaam van haar zoon dat languit op haar donkere schoot ligt. Zijn hoofd steunt met zijn gelaat op haar schouder. Haar arm omklemt zijn hals. De intieme geborgenheid van haar verdriet is vastgelegd op een beklemmende foto die viraal de wereld rondging. Hun anonieme gezichten kennen we niet. Hoelang ze daar getreurd heeft weten we niet. Hetgeen zich daarna afgespeeld heeft ook niet. Ze verbeeldt het verborgen leed van zovele moeders door oorlogsgeweld. De intense treurnis van deze moeder heeft me geraakt. De anonieme treurnis van een verborgen anoniem gezicht. Hoeveel anonieme moeders treft vandaag hetzelfde lot van een zwaargewonde of overleden zoon?

World Press Photo 2012