Ons monetair stelsel valt uiteen. De woningcorporaties kunnen niet meer lenen. De vakbeweging implodeert. Huizen zijn onverkoopbaar geworden. Banken worden afgewaardeerd en dreigen om te vallen. Ziekenhuizen kunnen hun schulden aan de verzekeraars niet meer afbetalen. De pensioenfondsen overleven nauwelijks. De overheid perst 10 Mld extra uit haar burgers en bezuinigt zelf slechts een povere 5 Mld op haar uitgaven. En wat gebeurt er? Rutte lacht ons uit. Er zijn geen staatsmannen meer met visie en gezag. We maken ons druk om het ritueel slachten, inburgering, Oranje dat op haar kop krijgt, illegalen die wel of geen stage tijdens hun studie mogen lopen .... We zijn een hopeloze spartelende drenkeling die roept dat hij kan zwemmen. We waggelen als een uitgetelde bokser vlak voor de fatale slag. Grote verwezenlijkingen zijn er niet meer. De huidige generatie heeft de euforie van het vermeend oneindig menselijk kunnen niet meegemaakt. Ze hebben niet gekluisterd aan hun tv gezeten toen de mens de eerste stap op de maan zette. Ze hebben niet vol verbazing de geboorte van de 747 jumbo jet aanschouwd. De 'winning mood' van toen is omgeslagen in de matheid van de verliezer. De team spirit is uit de samenleving weggevloeid. De Europese droom is over. Solidariteit is omgeslagen in individualisme. Elk wil het hef in eigen hand nemen: sparen voor zijn eigen pensioen, niet meer meebetalen voor de zieke, de werkloze, de buitenlander, de ouderen, de onproductieven. Straks wil hij alleen nog betalen voor het licht in zijn eigen straat, slaat hij zijn eigen waterput en genereert hij zijn eigen elektriciteit zoals nu al het geval is in sommige Amerikaanse wijken. Het onvoorstelbare is voorstelbaar geworden: de desintegratie van Europa, een fertiele bodem voor extremisme, nationalisme en racisme. Dat we tachtig jaar na dato terug bij af zouden zijn kon niemand bevroeden. Als het moet gaan de landsgrenzen weer dicht. De 'global village' strekt zich niet verder uit dan rond de kerktoren.