Het systeem!

Hét systeem! Hét systeem! Ik bleef het maar voor me uitroepen eenmaal terug thuis, op de trap, in de keuken. Hét systeem! Je gelooft je oren toch niet. Nee meneer, je medicijnen staan nog niet klaar. Ik dacht, die kunnen toch zo uit de la getrokken worden. Op dat moment was er toch niemand die met een nummertje zijn beurt zat af te wachten. Nee, meneer, die medicijnen komen pas vanmiddag na drie uur aan. Aha, die liggen kennelijk niet in een la, denk ik. Maar mevrouw, ik vertrek zo meteen op vakantie. Nee meneer, die medicijnen komen echt pas na drie uur aan. We zullen bellen. Ok, mevrouw, zeg ik, doe maar geen moeite, ik doe het zonder. Maar meneer, hét systeem laat het niet toe, ik kan er ook niets aan doen. Ok, mevrouw, geen probleem, zonder kan ook. Maar de mevrouw achter de balie wilde toch mijn ongeluk niet op haar geweten hebben. Meneer, ik zie dat u nog voorraad hebt tot de 24ste. Klopt, zeg ik, en dan ben ik nog niet terug thuis. Ik zal even in hét systeem kijken wat ik voor u kan doen, zegt ze. Dan loopt ze naar de laatjes. Haalt een doosje tevoorschijn, tikt iets in de computer. Zie je meneer, zucht ze, hét systeem heeft hier moeite mee. Ja, het moet allemaal efficiënter, meneer, vandaar. Dan loopt ze weer naar een laatje voor het volgende doosje. Eigenlijk mag dit niet, zegt ze, want straks is onze voorraad op. Ik zeg, maar om drie uur wordt die voorraad toch weer aangevuld? Ja, maar met hét systeem kan dat niet zo maar. Ik krijg de medicijnen uitgereikt en bedank de vriendelijke mevrouw achter het systeem. Enkele uren later meldt het systeem spontaan, uw medicijnen staan klaar, meneer Vandeginste. Ik ben dan al goed en wel op mijn bestemming gearriveerd. Hét systeem is inderdaad van streek gebracht. Gelukkig maar, denk ik, systemen hebben het toch niet voor het zeggen!?