In de melancholieke tijd na de tsaren vond een dodelijke delicatesse voor de Japanse fijnproevers, een fugu, vlot haar weg naar de Russische roulettetafels. Spanning, exaltatie, roes en uitzinnigheid verdreven de verveling tussen huis en datsja na de zoveelste geestdodende visvangst of het verloren potje whist. Heerlijk eten wetende dat het minste geringste beetje gif dat de kok bewust of onbewust in de koolvis had achtergelaten een gewisse dood kon betekenen. Mond open, happen en doorslikken. Wordt het overleven of morsdood neervallen. Alle reden om er een wodka op te drinken.

Mondproevers stonden voor dik geld in de rij om rijke eters te behoeden voor zo’n plotse dood aan een feestelijk gedekte tafel. Wie over voldoende geld beschikte voor een stukje van deze delicatesse maar het zonder een dure mondproever moest stellen kon nog altijd een beroep doen op zijn hoogbejaarde grootvader, toch al een overtollig mens zonder enig uitzicht in deze grauwe tijd. Het deed er voor hem niet meer toe. Als hij bij de eerste hap niet op slag dood neerzeeg dan had hij fuku (geluk). Als hij wel stierf dan stierf hij als een held, de hoeder van het geluk van zijn gezin. In beide gevallen zou zijn gezin juichen. Maakt niet uit, hij gered of zij gered en hij verlost uit zijn onnuttig bestaan. Bovendien wat voor buitengewoons had deze overtollige man bij leven gepresteerd om zijn hemel te verdienen? Welke noemenswaardige slechte daad zou voor hem de hellepoort openen? Gedoemd was hij tot de eeuwige verveling in het eentonige niemandsland tussen hemel en hel, ontelbaar keer erger dan tussen datsja en thuis. Totdat een fataal afgelopen fugu-maal hem dit onfortuinlijke lot had bespaard. O ultieme zelfopoffering van een groothartige grootvader. O schone dood, metgezel aan een fugu-dis, het galgenmaal van de tarters des dood. O zoete dood van een ter dood veroordeelde, die een fugu wegspoelt met een goede scheut cognac en de chemie in de spuit of de elektrische stoel te slim af is. O schone dood van een euthanasist die voor een ευ θανατοσ (gemakkelijke dood) aanschuift bij een feestmaal van fugu op een bedje van gebakken anamiet. Voer voor de verrekijk!

Zou het niet prachtig zijn als deze euthanasist op fools day kwam verhalen over zijn komende laatste avondmaal waarop hij twaalf vrienden uitnodigt, bij voorkeur op een donderdagavond.

Geïnspireerd op een tekst uit een notitieboekje van Anton Tsjechow, geciteerd door Gerard Reve

Men geeft grootvader vis te eten.

Als hij niet sterft

maar blijft leven,

eet het gehele gezin ervan.

Reve introduceerde het woord verrekijk voor de kijkkast