De zielen klagen steen en been. Al die treurende mensen om die rottende kadavers die ze verlaten hebben is om er moedeloos van te worden. Niemand in de wijde omgeving juicht over hun bevrijding. Eerst kwam geen mens naar het kerkhof omdat ze dachten dat die corpsen in hun kisten nog besmettelijk waren en nu laten ze hun opgekropte verdriet de vrije loop. Arme zielen zijn het die wachten op hun bevrijding. Steeds als blijkt dat het bijna zo ver is komt een witte jas hen verjagen. Pietje de dood klaagt ook al over deze alsmaar uitdijende broodroof. Je kunt aan hun opgerekte vel niet meer zien hoe oud en versleten hun lichamen zijn en laat ze onterecht ontglippen. Zo bang zijn ze dat Pietje de dood onverhoeds met de zeis zal toeslaan. De cultuur van het lichaam heeft de cultuur van de ziel overgenomen. Het lichaam moet onder handen genomen worden door een personal trainer om het leven te rekken. Gevochten moet worden tegen Pietje de dood die om de hoek klaar staat met zijn zeis om toe te slaan. Zou je als ziel niet steen en been klagen?