't is vakantie en we willen een pint, 't is vakantie en we willen naar het strand, naar de kermis, naar de kroeg, lol maken. Lachen, gieren, brullen ... totdat ze naar adem snakken, uitgeteld aan de ventilator liggen, ze het uitkermen, help, help, ik kan niet meer ademen, mijn longen doen zo'n zeer, help, help ... 't is verre van vakantie voor al die hardwerkende artsen en verpleeg(st)ers, geen pint, geen strand, geen kermis, geen kroeg. Want hun hulp is onontbeerlijk, onbetaalbaar voor de pinteliers, zuipers, foorgangers, strandliggers, lolmakers die dachten dat Covid voor de andere was, mondkapjes voor de andere waren, 1,5 m afstand niet voor hen was. Op de achtergrond klinkt vuurwerk voor de afgelaste Nijmeegse zomerspelen. Een beetje feest moet kunnen, nietwaar, al staat het equivalent van 25 MH17 vliegtuigen in urnen op Hollandse schoorstenen. Ik hoor ze nog stoer doen op TV. We moeten toch kunnen leven!? 't is ons leven! Ik bepaal wat goed voor me is. Vrijheid! Niemand die me zal vertellen hoe ik moet leven. Ja, daarvoor ben je dus een domme Amerikaan. Ze vallen met bosjes tegelijk uit de bomen en komen niet verder dan de gang van een vol hospitaal. Het piept en het kraakt. De gezonden zijn als struisvogels met de kop in het zand. Mijn geldbuidel zal wel alle deuren openen totdat ... ja, totdat die hardwerkende artsen en verpleeg(st)ers het werk niet meer aankunnen en je met je geld laten stikken.