A sensitive man is like an ice-pick: be warm to him and he melts (Kozma Prutkov)

Zoals pi in zijn boek, dobber ik in een wiebelend bootje op de oneindigheid van de oceaan, ver weg van de chaos op de mij omringende doch onzichtbare continenten. De aarde tilde een paar weken geleden de oceaanbodem meters omhoog waarna het water haar kolkende uitweg zocht over het Japanse vasteland, iedereen en alles op haar weg verzwelgend. Tienduizenden liefdes waren in één klap tot zwijgen gesmoord. Kinderen speelden hun laatste spelletje op het schoolplein. Een liefdespaar trilde voor de laatste keer. De grond schudde fiere atoomcentrales op hun wankelende grondvesten tot smeulend radioactief puin. Tegelijkertijd wordt het Midden-Oosten al twitterend aan flarden geschoten. Vrienden om me heen worden ernstig ziek. De ene collega verliest zijn vrouw en de andere verliest zijn kind. Net zoals de tijger op het voorplecht van het bootje van pi zit het gevaar dichtbij. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Ik tweet het van me af. A fool who tweets on fools day relativeer ik vandaag. Zoals pi dobber ik op de golven van de oneindigheid van de virtuele wereld, ver van mijn realiteit van alledag. Ver van mijn realiteit van de zich opeenstapelende dagen. Ver van mijn realiteit van verzonken emoties. Ver van mijn realiteit van het zich voortslepend bestaan. En toch... zoals pi hoopte op een einde aan zijn uitzichtloosheid om ooit het continent terug te vinden, hoop ik dat ooit een einde zal komen aan deze uitzichtloze aaneenrijging van nutteloosheid die onherroepelijk leidt tot de definitieve en oneindige geborgenheid in de machtige aarde. Een aarde, die nu en dan continenten doet opschudden om de mens te wijzen op haar nietige plaats in de grootse natuur.