Wie zaait op de akker van zijn zondige natuur, zal van die natuur verderf oogsten

Galaten 6: 7-8

Zeventig Marokkaanse soldaten zijn omgekomen in een neergestorte Hercules midden in de zuidelijke dorre hete woestijn. Het is een klein en vluchtig berichtje in krant en tv. Geheel Marokko rouwt met de zeventig gezinnen die de trots van hun familie verloren zijn. De dag voordien waren zeventig jongeren op een eiland doodgeschoten door een rechtse extremist. Anders heette die, een wel zeer toepasselijke naam. Enkele uren voordien had hij in Oslo een bom laten afgaan. Het scherm staat bol van het nieuws en de krant komt pagina's tekort, terwijl geheel Noorwegen rouwt met de zeventig gezinnen die hun tiener of twintiger verloren zijn. De soldaten omgekomen in het oranje stof van de woestijn hebben geen gezicht, Elke dag krijgen we een volgende portie opgediend van tien gezichten van Noorse jongeren die aan de poort van hun leven stonden. Zeventig Marokkaanse jongens die hun land dienden tegenover zeventig Noorse jongeren die op een klein eiland voor die taak klaargestoomd werden. Een ongeval tegenover een aanslag. Moslims tegenover niet-moslims. Een technisch mankement tegenover een geestelijk mankement. Eén uur zuidelijk vliegen tegenover één uur noordelijk vliegen. De verwoeste levens hebben aan beide zijde dezelfde waarde. Of niet?